Przejdź do zawartości

Vanguard 1C

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vanguard 1C
Ilustracja
Inne nazwy

1958 Beta 2, Vanguard TV4

Indeks COSPAR

1958-002B

Zaangażowani

USA, Bell Laboratories, Naval Research Laboratory

Rakieta nośna

Vanguard

Miejsce startu

Cape Canaveral Air Force Station, USA

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

654 km

Apogeum

3969 km

Okres obiegu

134,2 min

Nachylenie

34,25°

Mimośród

0,1909

Czas trwania
Początek misji

17 marca 1958 12:15:41 UTC

Koniec misji

maj 1964

Wymiary
Kształt

kulisty

Wymiary

śr. 16,5 cm, 6 anten o dł. 30,5 cm

Masa całkowita

1,47 kg

Vanguard 1Camerykański satelita naukowy, pierwsza udana misja sztucznego satelity Ziemi z serii Vanguard. Statek tego typu miał być pierwszym amerykańskim satelitą, jednak opóźnienia w realizacji programu (nieudane starty dedykowanych rakiet Vanguard), sprawiły, że pierwszy był Explorer 1. Vanguard 1C jest najstarszym obiektem pozostającym na orbicie okołoziemskiej. Był amerykańskim wkładem w Międzynarodowy Rok Geofizyczny. Vanguard 1C wypełnił wszystkie powierzone mu cele naukowe i inżynieryjne – zademonstrował możliwości trójstopniowej rakiety nośnej oraz wykazał, że Ziemia nie jest idealną kulą, co przypuszczano już wcześniej. Niedługo później przerwano jednak projekt budowy rakiet Vanguard – aż 8 z 11 startów z satelitami zakończyło się niepowodzeniem.

Pierwotne przewidywania wskazywały, że satelita utrzyma się na orbicie przez około 2000 lat, ale ciśnienie promieniowania słonecznego i górne warstwy atmosfery silnie oddziałują na statek, powodując skrócenie żywotności orbity do około 240 lat. Nadajnik zasilany akumulatorem zamilkł w czerwcu 1958 roku. Ostatni sygnał z nadajnika zasilanego z baterii słonecznych odebrano w maju 1964 (w Quito, w Ekwadorze). Później satelitę śledzono optycznie (miał jasność 12 do 15 magnitudo).

Koszt budowy statku wyniósł 125 tys. USD (według kursu z 1957). Zbudowany został przez Bell Laboratories i Naval Research Laboratory.

Oznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Vanguard 1C często jest oznaczany po prostu numerem 1. Wynika to z dwóch wcześniejszych nieudanych prób wystrzelenia satelitów z tej serii. Poprzednie modele, które uległy zniszczeniu przyjmuje się oznaczać jako Vanguard 1A (nazwany przez media Kaputnik) i Vanguard 1B.

Budowa i działanie

[edytuj | edytuj kod]
Płytka drukowana z elementami elektronicznymi satelity Vanguard

Wykonany z aluminium. Z kulistego korpusu wystawało sześć krótkich anten. Korzystały z nich dwa nadajniki radiowe:

Nadajniki wykorzystywano do namierzania statku i przesyłania danych telemetrycznych, a w celach naukowych, do pomiaru ilości elektronów między statkiem a stacją naziemną. Vanguard posiadał również dwa termistory mierzące temperaturę wewnątrz statku, przez okres 16 dni. Okazało się, że jest ona wyższa niż wynikało z obliczeń[1].
Wyniki naukowe uzyskane dzięki obserwacji lotu satelity odnoszą się głównie do poprawek współrzędnych geograficznych niektórych wysp na Oceanie Spokojnym i zwiększeniu dokładności danych dotyczących kształtu Ziemi[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jurij Nikołajewicz Suszkow: Sztuczne satelity Ziemi. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969, s. 104.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Vanguard 1. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).